Een jaar geleden

Dit weekend kwam ik er precies een jaar geleden achter dat ik zwanger was. Ik was net een halfjaar bezig aan mijn studie Sociologie in Antwerpen, had een leuke kamer & zat goed in mijn vel. Wat een shock! De weken erna waren erg lastig want wat ging ik doen? Ik had altijd al vanaf erg jonge leeftijd geroepen dat ik het wel erg leuk zou vinden als ik rond mijn 25e voor het eerst moeder zou worden. Die uitspraak had ik echter bijgesteld toen ik stopte met de Pabo en later Sociologie ging studeren. Het beeld wat ik voor ogen had was: een leuke vriend krijgen, na een bepaalde tijd samenwonen, trouwen en kinderen (of dat laatste andersom haha). Een jaar geleden zat ik ineens met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik was net weer vrijgezel en had het totaal niet aan zien komen.

Om mijn keuze te kunnen maken heb ik met iemand gesproken die ook een alleenstaande moeder was. Zij heeft me toen het een en ander verteld hoe het was om alleen een kind op te voeden. Daarnaast wilde ik zeker weten dat ik een goede kans had op een normale betaalbare woning en heb ik uitgezocht waar ik financieel recht op had. Ik vind dat een kind aan liefde alleen niet genoeg heeft. Het klinkt zo mooi, maar vandaag de dag kun je van liefde alleen echt niet leven, alles is zo duur!
Wat mijn keuze erg moeilijk maakte is dat iedereen in mijn omgeving mij voor gek verklaarde dat ik er alleen al over dacht om dit kindje te laten komen. Ze hebben mij gezegd dat ze niet wisten of ze er op dezelfde manier als voorheen voor mij wilden zijn. Dit heeft er mee te maken dat ik eerder last van depressies heb gehad. Zij dachten aan hun dochter, zus en vriendin.

Waarom ik toch besloten heb Aaron te houden? Nadat ik alles had uitgezocht kwam ik tot de conclusie dat het financieel moeilijk zou worden maar niet onmogelijk. Ook bedacht ik me dat ik ondanks de problemen in eerdere jaren, ik wel altijd zelfstandig en behoorlijk volwassen ben geweest, wat dat betreft kon ik het aan om een baby te krijgen. Ik was 23, geen jong meisje die nog niets van het leven wist. Daarnaast besefte ik me maar al te goed dat sommige mensen geen kind van hunzelf kunnen krijgen. Dit heb ik ook in mijn omgeving gezien. Hoe kon ik dan zomaar een gezond kindje weg halen?

Nu zijn we dus een jaar laten. Ik heb er NOOIT spijt van gehad dat ik besloten heb Aaron te houden. Ondanks dat de eerste maanden ontzettend pijnlijk (door de bevalling haha) en moeilijk (Aaron was een huilbaby) waren. Mijn familie en vrienden zijn gelukkig allemaal bij gedraaid en helpen me goed wanneer ze dat kunnen. Ze zijn gek op Aaron! Daar ben ik blij om & hierom neem ik ze eigenlijk niet meer kwalijk dat ze me een tijd de rug toe keerden. Ondanks dat ik me daardoor in mijn zwangerschap ontzettend eenzaam heb gevoeld en het meeste alleen heb moeten doen.

Aaron is het liefste en het mooiste wat me ooit is overkomen. Voor het eerst sinds jaren heb ik een écht doel in mijn leven en dat is ervoor zorgen dat hij het goed heeft en krijgt. Als ik hem s´ochtends uit zijn bedje haal & hij lacht naar me, dan smelt ik en is mijn dag sowieso al goed! Ongelofelijk wat de liefde voor je kind met je kan doen :)